*^oyuN^*

[~coRpsé^anqéL~]

yaşadığımız aşkmıydı yoksa basit bir evcilik oyunumu ben sana aşkım dedim sende bana ama ancak bir evcilik oyununun sürecei kadar sürdü aşkımız... sanki dışarda oynarken annemizin çaırması gibi doyamadan bitiverdi sevgimiz... halbuki benim zamanım vardı daha senin gitmen lazımdı yapamazdın duramazdın 5 dakka daha yanımda... oyuna başladıımızda ne sen beni ne ben seni tanıyordum... önce bi yerde tanıştık sonra kısa sürede sewdik birbirimizi herşey çokmu hızlı olmuştu bilmiorum... sadece ilk defa birine gerçekten deer wermiştim sadece ilk defa inanmıştım hayata... sonra sana bunu defalarca anlatmaya çalıştım nerdeyse her cümle sonunda bu konuya çıkartıyordum lafı... hazır deildin belkide bu kadar ciddi bakmama korkuttum belki... bunlar seni sadece kendime istememden kaynaklanan sahiplenmelerim yüzünden çıkan sonuçlar... öle sahiplenmiştimki herşeyi göze almıştım artık yoktu benim için başka biri artık yoktu benim hayatım çünkü sana adamştım hepsini ama sen 5 dakika daha duramadın dayanamadın annene karşı çıkamadın gitmek zorundaydın... ben hep o evcilik oynadıımız alanda idim dizçökmüş kalbim gibi gözlerimde kan ağlıyordu... gidişini izledim sanki yüzüme karşı söleyemediklerin wardı... sonra bir telefon ewet yüzüme karşı söleyemediklerini telefonda sölemeyi seçmiştin... Her Ne Olursa Olsun Ben İstemiorum demiştin hala kulaımda çınlıo... hayatın hepmi böyle hepmi kararsızlıklarla emin olamamazlıklarla we hepmi oyundan ibarettir... benden önce kaç kişiyi kanattın kaç kişiyi yaraladın bilmiorum ama eminim beni kanattıın kadar kimseyi kanatamazsın... acı çektiini sölüyorsun bi insan oyun oynarken bittiinde neden acı çeksin ? bu senin kendi düşüncelerinden kaynaklanan depresif düşüncelerin hala kanıyorum hala kopuyorum hayattan hala bişilerim war sende onları almadan terk edemiorum burayı...

artık yazacak gücüm kalmadı kollarımda kağıdımdada yazacak yer kalmadı kanlardan...

Iyi Oyunlar!